Rozdział 6 "Party Hard"

  ~Alex~

-Co ty się tak cieszysz?- spytałam przyjaciółkę, bo cieszyła się jak głupia do siebie.
-No w końcu jedziemy na party hard! - powiedziała Jessica i poruszyła brwiami i uśmiechnęła się patrząc cały czas na drogę.
-A gdzie jest ta "party hard"? - zaśmiałam się nie spuszczając z jej wzroku.
-Ehm.. No u mnie w domu. - popatrzyła na mnie z szerokim uśmiechem.
-Tak? To fajnie. A kto jest jeszcze zaproszony?- spytałam zainteresowana.
-Całe liceum. - odpowiedziała. Wcale mnie to nie zdziwiło. Jessica znała wszystkich i ze wszystkimi się zawsze dogadywała no 
i miała wielką villę. Była popularna. Jeden problem. Do tej szkoły chodzę dopiero od tygodnia i nikogo prawie nie znam oprócz 
niej i Matt'a.
-Aha.. Poznasz mnie z kimś?- tym razem to ja poruszyłam zabawnie brwiami i zachichotałam, a ona mi zawtórowała.
-No jasne!

Dojechałyśmy do jej domu. Wysiadłyśmy z auta (było naprawdę szpanerskie) i już po chwili znalazłyśmy się przy drzwiach
jej ogromnej chaty. Już było słychać głośną muzykę. Jessica otworzyła drzwi i stanęła w progu. Ponieważ miała na sobie
wielkie szpile, była teraz ode mnie wyższa o nie całą głowę, więc zasłaniała mnie teraz całkowicie.
-Wróciłam!- przywitała się ze swoimi gośćmi uśmiechając się szeroko. Po chwili rozległy się radosne okrzyki typu
"Super impreza!" albo "Fajnie, że jesteś!". Jessica uciszyła wszystkich jednym gestem dłoni.
-Tak, wróciłam.. Ale z kimś. - zaczęła, a ja zaczęłam się zastanawiać, czy ona nie jest idiotką. Nie no, super. Ma zamiar
przedstawiać mnie przed całą szkołą. Przecież ja się zaraz spalę ze wstydu. Nie byłam zbytnio charyzmatyczna..
-Chodzi do naszej szkoły, dopiero od tygodnia, więc proszę, bądźcie dla niej mili. - powiedziała. Niestety nie widziałam
jej wyrazu twarzy, ale to co powiedziała niemal z ironią, albo mam halucynacje słuchowe.
-Alex Brooks. - krzyknęła i zeszła mi z drogi. Chyba wszyscy popatrzyli się na mnie z otwartymi buziami, albo z rozszerzonymi
oczami. Pojawiły się nawet ciche wzdychania. Czy ja naprawdę tak dobrze wyglądam? Chyba będę musiała podziękować
Jessice za tę cudną sukienkę..
-To ta szmata!- usłyszałam i od razu zmieniłam zdanie na swój temat. Szmata? Czy to na pewno chodziło o mnie?
-Co?..- mruknęłam pod nosem i zdezorientowana popatrzyłam na Jessicę. Posłała mi szeroki, ale też podstępny uśmiech. 
Zmarszczyłam brwi i znowu przeniosłam wzrok na resztę.
-Tak! Ona zna Harry'ego Styles'a!- krzyknęła jakaś dziewczyna wskazując na mnie palcem. A więc chodziło o mnie. A Jessica
wcale mi nie wybaczyła. Wręcz odwrotnie. Chciała się zemścić. Rozległy się buczenia, okrzyki buntu i rzucane we mnie 
niemiłe wyzwiska. Popatrzyłam oburzona na (teraz już byłą) przyjaciółkę i podeszłam do niej.
-Ty idiotko.. Zrobiłaś to specjalnie.- warknęłam patrząc jej prosto w oczy.
-Co? Ja? Ja tylko chciałam Ci uświadomić ilu directionerkom złamałaś serce.- powiedziała niewinnie wysuwając dolną wargę
i robiąc śliczne oczka. Prychnęłam z pogardą.
-I wy się nazywacie directionerkami? Każda directionerka powinna być szczęśliwa, że jej idol jest szczęśliwy. Złamałam serca?
Wy nawet go nie znacie i macie u niego szans.. A zresztą, ja też nie. Nie wiem o co ci chodzi! My nie jesteśmy parą. Ogarnij
się. Zżera Cię zazdrość. Nie zrobiłaś tego dla "directionerek" tylko dla siebie.- powiedziałam to co chciałam powiedzieć
i odwróciłam się od niej pi czym ruszyłam w stronę wyjścia. Mimo wszystko, miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Cała szkoła już na sam początek mnie znienawidziła.
-No właśnie. Nie masz u niego szans. Ale ja się do niego dobiorę, skoro ty to zrobiłaś i wtedy będziesz płakać i prosić
mnie o ..-zaczęła rozwijać swoje fantazje, ale jej przerwałam.
-Patrząc przez pryzmat opinii publicznej, nie znajduję tematu do dalszej konwersacji z tobą, ponieważ bytujesz w dołku 
intelektualnym, co koliduje z moimi imperatywami.- wyrecytowałam na jednym wdechu, a ona nie wiedziała co odpowiedzieć.
No, udało mi się to. Uśmiechnęłam się do niej sarkastycznie i otworzyłam drzwi, ale Jessica postanowiła się jednak jeszcze
odezwać.
-Oddaj mi sukienkę.- warknęła widocznie już zdenerwowana.
-Jak sobie życzysz księżniczko. Przywiozę ci ją karetą z samego rana.- odpowiedziałam.
-Nie.. Oddasz mi ją teraz.- powiedziała  złowieszczo i w mgnieniu oka stała już przy mnie i zrywała ze mnie sukienkę. Gdy
tylko zorientowałam się co robi, odskoczyłam od niej. Niestety za późno, bo sukienka była już do połowy zdarta. Widać było
połowę mojej bielizny.. Moje oczy momentalnie napełniły się łzami, bo już słyszałam dookoła śmiechy ludzi. Jessica też się  śmiała, gapiąc się kpiąco. Nawet zaczęła robić mi zdjęcia... Byłam tak oszołomiona, że nie mogłam się ruszyć. Nagle czyjeś ramiona zamknęły mnie w szczelnym uścisku i zanim zdążyłam mrugnąć, stałam już przed domem Jess. Śmiechy i okrzyki ucichły. Czułam już tylko przeraźliwie mocne bicie swojego serca i zapach męskiego dezodorantu. Dziwnie znajomy.

~ Matt ~

- Dgflkj Cześć ślicznotko! –odwróciłem się na pięcie i ujrzałem Victora pijanego w trzy dupy, próbującego poderwać jakąś dziewczynę z młodszej klasy. Nie dziwił mnie ten widok, bowiem każdy kto dobrze zna tego świra wie, że koleś ma bardzo słabą głowę. Aż musiałem na chwilę usiąść, kiedy blondyneczka pożegnała go siarczystym policzkiem.

Impreza zorganizowana przez Jessicę trwała w najlepsze (bynajmniej dla mnie, bo nie byłem tak wstawiony jak moi znajomi i nie bolały mnie przez to niektóre części ciała) dopóki do moich uszu nie dobiegła kłótnia dziewczyn. Z czystej ciekawości dołączyłem do grona obserwatorów i automatycznie moje oczy przybrały rozmiar pięciozłotówek.  Widok Jessici zrywającej sukienkę z Alex był co najmniej dziwny, bo przecież dziewczyny były najlepszymi przyjaciółkami. Bóg wie co jednej i drugiej odbiło. Nie mogąc wytrzymać widoku półnagiej Alex, wyśmiewanej przez całe liceum, przepchnąłem się przez tłum gapiów i wyprowadziłem dziewczynę z domu, przedtem nakładając na nią swoją bluzę.

- Przykro mi – wydukałem nie wiedząc specjalnie co mam powiedzieć. Ona w odpowiedzi pociągnęła nosem.

- Wybrudziłam ci T-shirt tuszem. Wybacz – odezwała się w końcu na co ja zareagowałem śmiejąc się pod nosem.

- Ale nie, ja serio mówię. O tutaj… - wskazała na czarną plamę przy mojej prawej piersi. Splotłem nasze palce patrząc na nią z miną mówiącą ‘daj spokój’.

- Wszystko w porządku?

– Idioto, całe liceum będzie gadać to tej imprezie do końca roku szkolnego, jak i nie dłużej, a ty się pytasz czy wszystko w porządku – spojrzała mi w oczy z miną jakbym był jej jedynym ratunkiem, jednak w rzeczywistości nie wiedziałem jak jej pomóc. Świetny przyjaciel ze mnie, nie ma co…

- Pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć. Nie ważne co by się działo. Jesteś jedyną osobą, dla której gotów jestem poświęcić nawet i życie – pogłaskałem ją po włosach i wzmocniłem nieco uścisk.

- Nie przesadzaj, Matt…

- Wiem co mówię. Jesteś wyjątkowa, Alex. Przynajmniej dla mnie  – wyszeptałem patrząc w jej szmaragdowo-błękitne tęczówki. Stopniowo przybliżałem swoją twarz do jej twarzy, aż w końcu nasze wargi złączyły się w czułym pocałunku. Sądziłem, że Alex odepchnie mnie ze wstrętem i ucieknie krzycząc, że jestem nienormalny, ale dzięki Bogu tak się nie stało. Jednak pierwsza przerwała tą magiczną chwilę, a jej mina nie wróżyła nic dobrego.

- Ja przepraszam, ale… Ja muszę już iść. Muszę. Cześć – wydukała robiąc co w swojej mocy, by na mnie nie spojrzeć

- Może Cię podwieźć? Nie będziesz przecież taki kawał szła na pie...

- Będę – stanowczym tonem zakończyła naszą rozmowę. Szybko wyswobodziła się z mojego uścisku i ruszyła w stronę bodajże swojego domu, do którego w gruncie rzeczy nie miała blisko, ale skoro nie chce żebym ją podwiózł to nie będę jej do niczego zmuszał. Stałem jeszcze przez moment odprowadzając ją wzrokiem myśląc, że może jeszcze się na mnie spojrzy. Teraz. Nie. A może jednak? Teraz na pewno. Cholera. Matt, Alex miała racje, jesteś idiotą. Walnąłem się z całej siły w czoło. Cóż, nie pozostało mi nic innego jak pojechać do siebie i dać sobie samemu wpierdol.